Vorig jaar besloten mijn dochter en ik dat wij wederom een wens wilden vervullen. We boekten een huttentocht in ons geliefde Oostenrijk. Dagelijks een gemiddelde van 10 km lopen. Haalbaar met onze training en uitrusting. Net hersteld van een nekhernia operatie, met goedkeuring van de arts, vol adrenaline op naar ons geboekte huttentocht. Ons enthousiasme overbrengend op een vriendin van mijn dochter die ook aansloot.
Adrenaline gaf mij het gevoel te leven
De adrenaline kick geeft mij altijd een overweldigend gevoel en ja dat gevoel is verslavend. Een van de luxere hotels in het dal, gaf ons de nodige rust en een stevig eiwitrijk ontbijt. We genoten hier extra van, wetende dat het de komende dagen back to basic werd. Bepakt begonnen wij aan onze eerste route.
Onze route bijstellen
Na 7 km lopen kwamen we aan bij de eerste lift die ons naar boven bracht, echter wel op een andere bestemming. Eerdere liften waren gesloten. Bij een berghut bestudeerden we opnieuw de kaart, ons vertrekpunt was veranderd.
Het werd een langere tocht, niet zeuren maar dragen, zoals ik ben opgevoed, realiserend dat ik deze waarde ook heb overgebracht naar mijn kinderen. Ik dronk mijn beker koffie leeg, een cafeïne verslaving, dit kan wel eens de laatste zijn voor vandaag. Dit gaat verder dan een gewoonte.
Het beeld van mooie wandelingen in de bergen werd de eerste dag drastisch bijgesteld. Het lopen, beter gezegd klauteren over gesteente, rotsen, losliggende rollende keien eiste zijn tol. Van mening zijnde dat na de betreffende bocht onze hut te zien was. Zover onze blikken reikte, zandkleurig gesteente. De paden, soms onherkenbaar, grilliger en steiler. Een wegwijsbord, nog 2,5 uur te gaan, realiserend dat dit voor ons 3,5 uur kost. De zoute smaak proevend op onze lippen, vuil, zwetend. Ik gooide mijn spullen af en liet mijzelf zakken op een steen, Ik voelde een enorme vermoeidheid, richting uitputting. Ons water was bijna op, niet wetende wanneer de bidon opnieuw gevuld kon worden.
Je bent sterker dan je denkt
Een gevoel van paniek vloog mij aan, wetende voor het donker te arriveren of kiezen voor lager gelegen terrein de nacht door te brengen op een beschut plekje. Hoe breng ik deze meiden in veiligheid. Als oudere volwassene voelde ik een sterke verantwoordelijkheid. We keken elkaar aan, een knik was genoeg. We vervolgende ons pad en kwamen na 3 uur bij onze berghut aan, uitgeput, de adrenaline ver te zoeken. Na een redelijke nacht en een simpel ontbijt begonnen wij dag 2. Met zware benen, immers al 21 km in de benen. stellig overtuigd dat deze dag verbetering gaf. Bij het kruis aangekomen op de volgende top, kwam er kort een overweldigend gevoel boven. Een stuk afdaling begon, een lichte uitglijder om beurten werd gewoon.
"Knowlegde speaks, but wisdom listens"- Jimi Hendrix
De concentratie verminderde snel. De concentratie die ik zo hard nodig had, ik kon mij geen uitglijders permitteren. Na 12 km besloten wij, alsnog naar beneden te lopen. Persoonlijk vind ik dat zwaarder dan naar boven lopen. Na wederom een aantal uren lopen kwam er een berghut in zicht en een begaanbare weg. Opgebrand, te moe om een vork naar onze mond te brengen besloten wij ons naar een luxe appartement te laten brengen.
Een ervaring rijker, illusie armer, Het falende gevoel maakte plaats voor een wel overwogen keuze, meer passend bij onze grens. Overdenkend hoe dit weer te geven naar mijn omgeving. Besluitend nog een paar mooie dagen door te brengen, genietend van een warme douche, de zonsondergang en de mooie natuur, de natuur die wij na uitrusten weer konden aanschouwen. De reis, heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht
