De vroege ochtend uren op een vrije dag, luisterend naar mijn eigen gedachten, voelend en wisselend dromerig. Nadenkend over de afgelopen maanden, afwisselend van in mijn comfort zone naar een grote stap erbuiten. Mij realiserend dat dit geld voor mijn baan en privéleven. Voor beiden geld dat er synchroon lijntjes lopen, zowel links als rechts naast mijn smalle pad, want het pad lijkt steeds smaller toe te lopen zodat ik, wanneer ik verder wil komen deze stukken zal moeten aanzien. De stukken die omhoog schieten en net als op deze paddenstoelen in het licht staan.
"Do not resist events that move you out of your comfort zone, especially when your comfort zone was not all that comfortable"- Alan Cohen.
Waar ik eerst stappen achteruit maakte, of opzij sprong, heb ik nu de kracht om te blijven staan, zelfs voorzichtig een stap vooruit te zetten. Oefenen in een veilige setting met de waardevolle mensen om je heen. Verre van betuttelen of bedisselen, juist een lege ``ruimte" waarbinnen zelfreflectie kan plaatsvinden en de antwoorden ruimte krijgen. Mijn eigen gevonden antwoorden op de vraag `Wat heb ik nodig"?
"Holding space: "liefdevolle ruimte openhouden voor groei en ontwikkeling"- Heather Plett
De kwetsbare momenten, de momenten zonder klank. De momenten waarbij je na een verhaal elkaar langer in de ogen kijkt en daar meer informatie uit haalt dan menig woord kan overbrengen. Daar waar ik in momenten zit van angst voor de angst, voor angst voor een bepaald gedrag en niet weet of ik hier controle kan vinden, lukt het mij om juist in de veilige setting de angst stap voor stap te ervaren en uit te laten vloeien naar meer draagkracht. De draagkracht die nodig is voor een volgende diepere stap.
De volgende diepere stap ging vooraf aan gevoelens van angst, onmacht, spanning en gelatenheid, juist die gelatenheid maakte mijzelf boos. De gelatenheid waarin ik overschrijdend gedrag toeliet en zelfs mijn grenzen niet voelde.
"Je hebt macht over je geest, niet over de gebeurtenissen buiten jou. Besef dit en je zult kracht vinden"-Marcus Aurelius
Op het moment van dit schrijven, gaat de telefoon. Ik voel een golf door mij heen komen samen met de gedachten "nee he niet nu" Ik weet dat het nooit het goede moment is en besluit dat ik krachtig genoeg ben in deze situatie om voor mijzelf op te komen. Ik bel terug, met klamme handen en verhoogde spierspanning ga ik het gesprek in. Wanneer de eerste woorden eruit zijn, kan ik ontspannen en hebben we een mooi gesprek waarin het lukt issues uit te spreken en mede toe te voegen dat emoties sterker aanwezig waren door opstapeling. Hierna voel ik rust en ruimte en vertrouw erop dat de volgende juiste stap zich zal aandienen. De stap om om te gaan met de angst voor de angst voor agressie.
