Een klamme warme nacht, na veel woelen en draaien, de zoveelste podcast geluisterd te hebben, besluit ik om 5 uur naar buiten te gaan. Ik geniet van de rust, het donker en het opkomen van de zon. Al maanden kijk ik amper tv en overdenk mijn tv abonnement op te zeggen, tot ik uit verveling door Netflix scrol. Al direct wordt ik meegezogen in het voorstuk van een film. Waar vroeger de tv aanstond voor de nodige prikkels, ik ondertussen bezig met andere activiteiten en mij totaal niet bewust welk programma erop stond, nu niet af te leiden van deze roman. Mijn tranen rollen van ontroering over mijn wangen. Voorheen alleen aanwezig wanneer dieren een rol vervulden, nu emotioneel bij het zien van liefde tussen twee mensen die geven en nemen, elkaar steunen in gezamenlijke groei.
"Empathie gaat over het vinden van echo's van iemand anders in jezelf"-Mohsin Hamid
Ik ervaar hoe trots ik ben op mijn nu volwassen kinderen. Zij die vaak net andere dingen wilden en deden dan leeftijdsgenootjes. Beiden klaar stonden, staan, voor personen die net meer nodig hebben en willen ontvangen. De ruimte kregen, de wereld konden ontdekken op hun eigen manier, mogen vallen en leren opstaan.
"Alles wat werkelijk groots en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken in vrijheid"- Albert Einstein.
Ik kijk naar het tegeltje, door zoonlief gemaakt in groep 7, een cadeautje voor moederdag. Een tegeltje waarin de woorden "thuis is fijn" zijn gevormd met stukjes gebroken keramiek. Ik voel mijn tranen stromen over mijn wangen, wetende dat dit een groot compliment is, steeds weer verwarmen deze woorden.
Ik vraag mijzelf af, wat is mijn doel, waar wil ik zijn? Het antwoord volgt gelijk. Ik wil hier zijn, daar waar ik nu sta!
