Lopend in het bos, vier dagen na mijn eerste coaching gesprek lukt het mij om weer bij mijzelf te zijn. Ineens voelde ik wat ik heb gemist de afgelopen maanden. Werk en andere randzaken hebben wederom gemaakt dat ik op standje automatische piloot stond. Het is weer gelukt, vind het wel knap van mijzelf!
De dynamiek op mijn werk, niet meer passend met waar ik nu sta heeft mij doen besluiten een andere baan te accepteren. Of eerlijk gezegd kwam er een ping in mijn hoofd naar boven, die duidelijk aangaf "dit wil ik niet meer" Vrij snel volgende het moment van opluchting. Praktisch als ik kan zijn pak ik de laptop en regel meeloopdagen op andere afdelingen en contacteer een organisatie met affiniteit psychiatrie. Het aanbod spreekt mij aan en vrij snel na het sluiten van de ene deur zijn anderen al geopend. Ik stel een brief op voor mijn huidige collega's waarin ik de reden tot mijn besluit aangeef.
"Je hebt niets aan het verlengen van het afscheid, Je verlengt niet de aanwezigheid maar het vertrek"-Elisabeth Bibesco
Het coaching gesprek waarin bepaalde issues worden doorgenomen maakt het een en ander los Al met al onderwerpen waarbij vele gedachten en vragen los komen. Buiten miezert het en na een stille ochtend in huis besluit ik samen met Kyla naar het bos te gaan. De aangename stilte bracht mij rust, langzaam kwam ik bij mijn gevoelens van verdriet, angst en schijnbaar ook boosheid. Boosheid op mijzelf, dat het niet gelukt is om een dynamiek te veranderen naar iets positiefs en dat ik te lang ben blijven hangen, uit veiligheid, terwijl ik diep van binnen voelde: "Dit is niet goed voor mij". Angst, onzekerheid, kan ik wel aan de verwachtingen voldoen bij mijn nieuwe werkgever. Maar vooral de inzichten die loskomen, het inzicht, waarom doe ik dingen zoals ik ze doe. Vele verschillende sensaties in mijn lichaam, herkenning, erkenning. Geen schaamte maar open en eerlijk reflecteren en inzien.
"De stilte is het die de wijsheid voedt"-Francis Bacon
Wat begon als een chaos in mijn hoofd, net als de omgewaaide en gekapte bomen in het bos, naar weer thuiskomen bij mijzelf. Wat heb ik tijd alleen en stilte nodig! en wat baal ik er weer van dat ik die quality time met mijzelf niet blijf vasthouden. Ondanks de vuilkuil beloof ik mijzelf wederom meer tijd alleen te gunnen. Ik realiseer mij dat alleen dan ik ruimte heb voor het schrijven van mijn blogs.
