Kerst, de dagen welke ik het liefst kleinschalig invul, waarbij het samenzijn met geliefden voorop staat. Dit jaar werd weer eens duidelijk, gevoelens van geluk en ongeluk kunnen elkaar in rap tempo afwisselen en je in een rollercoaster van emoties brengen.
"A tear is made of 1% water and 99% feelings"
Waar ik kerstavond ontroerd werd door een klein intens gebaar, bracht de volgende dag een telefoontje, intens verdriet en ongeloof. Ik hoor mijn eigen advies aan mijn dochter, Lieverd ga schrijven, schrijf alles van je af. Ineens bewust dat ik zelf toe ben aan schrijven. Een advies aan mijzelf. Ik zoek een onbekend wandelgebied uit om alert en in het hier en nu te blijven. Bekende routes maken dat ik afdwaal in gedachten. Bewust laat ik mijn fotocamera thuis. De bomen waar ik langs loop staan roerloos, stil. Het geruis van de dicht bijliggende snelweg brengt mij onbewust toch in een roes.
De roffel van de specht, verstopt in een hoge den laat mij stilstaan.
Ik hoor mijzelf ademhalen. Hiervan bewust keer ik terug naar een diepe trage ademhaling. Dor en beschadigde boomstammen liggen rommelig naast het pad, geen zwammen meer. De flauw schijnende zon geeft na enkele kille dagen verwarming. Ik volg het pad en voel mijn schouders meer ontspannen, ook de brok in mijn keel neemt afscheid. Ik volg het pad verder en kom in een stuk somber bos. Alles ziet er kil uit, weinig daglicht wat doorschijnt. Het brede pad voelt veilig om te lopen, maar maakt onder mijn voeten een knarpend geluid.
Ik neem de afslag naar een klein hobbelig en glad pad. Door zo stil mogelijk te zijn hoop ik op het spotten van wild. Het pad is zo smal dat mijn voeten amper naast elkaar passen. De in rust staande heide komt tot aan mijn knieën. Aan het begin en einde van de wandeling hoor ik verschillende vogels fluiten. Waar waren deze geluiden in de tussentijd? Verstilden zij net als ik in het sombere bos of was ik even niet in het hier en nu maar afgedwaald in gedachten?
`Cause I know you're there with me"
Ik denk terug aan de afgelopen dagen en wordt mij bewust dat mijn jong volwassen kinderen ervaren dat geluk en ongeluk bij het leven horen en dat passende emoties erbij horen en gezien mogen worden. Dierbaren blijven in je hart, een veroverd plekje, vergeten doen we dierbaren niet, hiermee bevestig ik de vraag van mijn dochter.
