Zomer 2018, Mijn nachten te kort om te herstellen, met 3 uurtjes slaap, sleepte ik mij door de dagen heen, maand in en uit. Een aanslag op mijn lichaam, erger een mokerslag op mijn mentale gestel. Tijdens mijn werkzaamheden alles 3 keer checken, fouten zijn onacceptabel.
Welke kant moet ik op?
Ik verdwaalde op weg naar mijn werk, een weg die ik al jaren reed. Herkende de omgeving niet meer. Verward stond ik aan de kant van de weg, in het donker, waar ben ik en welke kant moet ik op. Het begin van uiteindelijke ziekteverlof.
"Niemand zei dat het makkelijk was. Niemand zei ooit dat het zo moeilijk zou zijn"- Goldplay
Een gevoel van somberheid, naar waardeloosheid over in hopeloosheid. Een donkere mist zoog mij verder en verder, weg van het volle leven. Relativeren, mijn sterkste kant, weg. Verleden en heden denderden door elkaar. Geluiden deden zeer aan mijn hoofd, alles kwam zoveel keer harder binnen. Vermijdend, zowel winkels, familie en zelfs mijn gezin. De eenzaamheid, zij mij niet bereikend, ik hun niet. Mijzelf opsluitend in mijn slaapkamer, zo min mogelijk prikkels De gestarte therapie bracht maar zeer weinig vooruitgang, sterker nog achteruitgang. Binnen enkele weken van een matige depressie naar een ernstige depressie. De medicatie gaf afvlakking, mijzelf steeds verder kwijt. Ik voelde mij op een donker eiland ver weg van het vaste land. Nu en toen dankbaar dat ik geraakt werd door een persoon, die een ingang vond.
"Vallen en weer opstaan, het bewijs dat we een weg afleggen"
Een persoon die mij kende van voor de depressie, ervaringsdeskundig, zij bleef communiceren, leek hierin geen angst te voelen. Op dat moment voelde het als mijn enige houvast. Al mijn zo verwarde stukken in mijn hoofd, waaronder veel pijn schreef ik naar haar weg. Zondagen, kerst, nieuwjaar voor mij alle dagen hetzelfde, voor haar die volop het leven leeft, bijzondere dagen, gaf geen reden om niet te antwoorden. Precies op het moment dat alles zo leeg voelde, niks voelen, zelfs geen angst en verdriet voelde ik een toegeworpen reddingsboei, ik moest er nog wel zelf mee naar het vaste land zwemmen en voorkwam dat ik verder weg dreef. Zij liet mij inzien dat ik het label depressie had, maar niet de depressie ben.
De juiste weg voorwaarts ontdekken
Prikkelde mijn mind om langzaam te gaan onderzoeken, hardheid veranderde naar mildheid. De verwarde stukken maakte plaats voor meer heldere stukken. Van spartelend, watertrappelend naar zwemmend met uiteindelijk surfen op de golven. Blij dat ik de mogelijkheid met beide handen heb gegrepen, de vakkundige ondersteuning maar vooral de liefdevolle, eerlijke, duidelijke, prikkelende, tot zelfonderzoek aanzettende ondersteuning van deze persoon, voor altijd in mijn hart en dankbaar voor de manier waarop nu in mijn leven, zichzelf dit waarschijnlijk niet zo te realiseren. Dank je wel.
