Wandelend langs het kanaal, valt mijn oog op het stilstaande water, het lichtinval van bovenaf weerspiegelt. De maan, straatlantaarn, de schaduw van de bomen. Ik heb altijd al een sterke aantrekking- afwijzing gekend met water.
Spring!
Als kind zwom ik alleen met de bodem voelend onder mijn voeten, de enige manier om met mijn hoofd boven de oppervlakte te blijven. Het verplichte schoolzwemmen was traumatisch. Letterlijk in het diepe springen zonder zelfvertrouwen. Mijn ogen dichtknijpend onder water, waardoor ik niet kon zien welke kant ik op moest. Mijn schaamte tegenover mijn klasgenoten. Ik reed liever 10 km om dan rijdend langs het water, verdrinken.. mijn grootste angst.
"love is water of life. Jump into this water"
De angst heeft plaats gemaakt voor vertrouwen. Het water brengt mij verkoeling, warmte, het stroomt net als alles in mijn leven. Mijn gemaakte stappen, emoties en gedachten. Het water staat ook stil, stilstaan is goed, even weer bij mijzelf komen, te lang stilstaan geeft vertroebeling. Kleine niet opgeloste deeltjes die door het water zweven.
Troebel als het water
Ik realiseer mij dat ik een langere tijd stil heb gestaan. Oud verdriet, boosheid en gevoelens van machteloosheid weggedrukt, opruimen van kwesties, een te grote stap. Te vergelijken met een zeer troebel meer. Hier is groter geschud bij nodig om verheldering te krijgen. Baggeren!
"Not all stroms come to disturb your life, some come to clear your path"
Eerste de grote stukken, daarna de kleine vertroebelingen brachten uiteindelijk verlichting en verheldering. Net als ik kan het water verharden, koud als ijs. De bevroren massa geeft soms even tijd om staande te blijven in roerige tijden. Zelfliefde en omgeving liefde zetten mijn deurtje van mijn hart weer open, langzaam begin het weer te stromen.
