Vanmorgen besloot ik een boswandeling te maken en mijn trouwe viervoeter mee te nemen. Immers beleef ik zoveel plezier aan haar. Ineens bewust dat ik op de verkeerde weg reed- Ik besloot dat ik toch echt naar dat ene plekje wilde, met een kleine omweg belande ik toch op mijn gewilde plaats.
Die eeuwige twijfel
De omweg liet mij als cadeautje een prachtige natuur zien, waar ik zeker van genoot. Tijdens het lopen mag ik graag een plaatje schieten van de omgeving of de zoveelste paddenstoel. Voor Kyla is de herfst nieuw, springend, rennend achter ieder mooi geel dansend blaadje aan, gaf enige lichtelijk irritatie. Ik hoorde mijzelf reageren, terwijl zij mij de andere kant optrok, dan ik wilde.
"Take the risk or loose the chance"
Welke route, blauw of geel.. Ik besluit bij een splitsing voor geel te kiezen, na een aantal meters draai ik om en vervolg toch blauw. Vanmorgen opstaand met de voorprikkelen van mijn aangezichtspijnen wilde ik geen risico lopen. Een misstap en 3 keer struikelen over een boomwortel, deden mij stilstaan.
Ik stap in mijn licht
Zo in gedachten met allerlei situaties om mij heen, niet realiserend wat er voor mijn neus lag. Mijn schouders en nek voelden onstabiel, alsof zij iets niet konden dragen. Het stilstaan, nodig om te voelen wat er gebeurd. Mijn geschreven verhalen treden naar buiten, ik sta meer en meer in het licht. Het voelt heerlijk, en betrap mij op enige vorm van angst. De angst van afwijzing.
Immers wat zouden mijn ouders ervan vinden, hoe ik ineens mijzelf laat zien. Ik voel tranen in mijn ogen vloeien, langzaam rollend langs mijn wang, net als de dauwdruppels op de takken. Het blijft voor mij belangrijk. Ik volgde het smallere pad langs de vijvers, nam een paar keer diep adem en besloot dit stuk alerter te zijn, om valpartijen door de modderige drab te voorkomen.
De pijn stillen
De lagere struiken voorzien van spinnenwebben, prachtig om te zien, reflecteert mij aan de wirwar van gedachten en gevoelens. Moeite met reguleren hiervan door de doorzettende pijn. Ik neem een halve pijnstiller, bewust van mijn eeuwige strijdende relatie met mijn pillen.
"Happiness can exist only in acceptance"
Niet strijden, hoor ik een liefhebbend persoon in gedachten tegen mij zeggen, je hebt een keuze gemaakt, dat is beter dan blijven twijfelen en ook een vorm van zelfzorg. Ik voel langzaam het gevoel van acceptatie binnen komen. In gedachten loop ik verder. Een boom trekt mijn aandacht. Vanuit een dor dood stuk hout lijkt een nieuwe stam verder te groeien, naar het licht met bovenaan nog een enkel blad, wat nog zal loslaten. De boom geeft niet op, neemt net als ik een omweg om zich vervolgens te laten zien in het licht.
Vrijdag de 13de
Eenmaal thuis, helpt mijn maag mij herinneren dat deze gevuld dient te worden. Ik smeer een cracker met tomaat, enigszins gezond fluister ik mijzelf in, wetend dat ik de dag hiervoor al nodig boodschappen moest halen. Ik trakteer mijzelf op een vers gezet kopje koffie, besluit mijn verhaal te schrijven.
Vrijdag de 13de brengt mij inzicht en helderheid.
